Eindelijk de stap nemen

Wat de reden is dat ik deze stap niet eerder heb genomen? Tja. Om allerlei redenen. Ik denk dat het er uiteindelijk op neerkwam dat ik er simpelweg nog niet aan toe was. Natuurlijk was er dat argument dat ik fijn woonde en zoiets niet zo snel in een andere stad zou vinden. Maar eerlijk gezegd deed ik ook geen moeite om te zoeken. Het was dus gedeeltelijk ook luiheid. Ook had ik alles wat ik nodig had dichtbij, dus waarom zou ik net als al mijn vrienden de stad uit gaan? Ondertussen had ik wel door dat ik een beetje verveeld raakte van de stad. Ik had het allemaal wel gezien. Maar de stap nemen, ho maar. Gek is dat, dat je wel iets kan willen, maar iets in je het tegelijkertijd ook tegenhoudt. De urgentie kwam pas toen ik een baan kreeg in een andere stad. Van deur tot deur was ik anderhalf uur onderweg. Bovendien leerde ik nu de stad goed kennen waar ik nu werkte en werd ik steeds enthousiaster om de stap te maken. Dus ja, toen ging ik eindelijk op zoek.

Waar is mijn plek?

Dat is eigenlijk al een reden om niet te willen verhuizen: hoe lang het kan duren, voordat je eindelijk die plek hebt gevonden waar je graag zou wonen. Al gauw word je het zoeken helemaal beu en kan je geen interieur meer zien. Om iets betaalbaars te vinden waar je ook nog prettig kan wonen, is een speld in een hooiberg geworden. En ondertussen maar reizen van de ene naar de andere stad om bij mijn werk te komen. Ik begon het somber in te zien. Toen besloot ik iets radicaals. Tenminste, in mijn ogen. Hoewel ik single ben en daarom graag in de stad woon, besloot ik daarvan af te zien. Het was gewoon onmogelijk iets geschikts te vinden. Ik moest wel uitwijken naar een van de omliggende dorpen. Hopelijk tijdelijk, totdat ik iets in de stad zou hebben gevonden. Dan maar twee keer moeten verhuizen. Maar dat eindeloze reizen trok ik echt niet meer. Maar ook in die dorpen kon ik zo een twee drie niets vinden. Toen werd ik dus echt wanhopig. Waar o waar was mijn plek?

Geluk

Ik vind het zelf ook heel oneerlijk dat het zo werkt, maar ik heb uiteindelijk heel erg geluk gehad. Laat ik meteen zeggen dat ik dat iedereen gun. Zeker als je al een tijd op zoek bent. De woningmarkt is echt een drama en ik leef met iedereen mee die maar niet aan een betaalbare woning komt. Mijn geluk kwam uiteindelijk uit onverwachte hoek. Uiteraard had ik iedereen in mijn omgeving verteld dat ik op zoek was. Tijdens een bedrijfsfeestje sprak ik een collega die ik weinig spreek, omdat ze veel extern werkt. Ik vertelde haar over mijn eindeloze zoektocht en zij mailde mij een paar weken na dat feestje dat een tante van haar zou verhuizen en of ik interesse had haar woning over te nemen. Het is een hele leuke kleine woning in een dorpje vlakbij de stad. Je begrijpt, ik heb direct deze kans gegrepen. Ik kon voortaan op de fiets naar mijn werk! Snel bestelde ik verpakkingsmateriaal om al mijn spullen schadeloos over te kunnen brengen naar mijn nieuwe woning. De buurt waar ik nu woon, is heel fijn en ik ben die collega dus eeuwig dankbaar dat ze aan mij dacht toen haar tante ging verhuizen. Ik heb haar een cadeaubon en mooie bos bloemen gegeven als dank. Mijn raad aan iedereen die zoekt, is dus om niet op te geven en het steeds tegen mensen te blijven zeggen dat je naar een woning zoekt. Vroeg of laat komt er iets op je pad!